İnsanoğlu unutmasıyla bilinir de…
Bir ölçüsü vardır bunun…
Hafıza diye de bir aygıtımız var…
Her şeyi hemen unutmamamız için!
Kullanmıyoruz bunu…
Biz, hemen hiçbir şeyi akılda tutmuyoruz…
Erzurumlular olarak diyorum…
İki gün önce sevince boğan olayı da, kahredeni de hemen unutuyoruz…
Buna çarpıcı bir örnek vereyim…
Bundan tam bir sene önce Aşkale’de yaşanan elim gölet kazası…
5 genç insan göz göre göre öldü…
İlk günler, kızdık, köpürdük; sorumlu aradık filan…
Sonra…
Birkaç ay aradan geçince ölenlerden birinin evine elektrik borcundan dolayı kesme bağlamacı göndererek hatırladık…
İronik bir durum ama…
Gerçek bu!
***
Bugün gazetelere yansıyan haberle biz de hatırladık…
Habere göre olayla ilgili savcılığın hazırladığı iddianame mahkemeye sunulmuş; mahkemece de kabul edilmiş…
Derdimiz, iddianamede suçlananlar değil…
Yahut onların ceza alması almaması da değil…
Dikkat çekmeye çalıştığımız şey, vefadır…
Dahası…
Empati yapmak, kendini mağdur olanın yerine koymaya çalışmaktır…
Bunu yapalım lütfen!
Başta devlet adamları olmak üzere…
Siyasetteki öncüler…
Sivil Toplum temsilcileri…
Gazeteciler vs vs…
Bir büyük vurdumduymazlık içindeyiz ki…
Oysa ateş bütün Erzurum’a düşmüştü o gün…
Hepimizin içini yakmıştı…
Öyle sanmıştık!
Değilmiş…
***
Bu zaman zarfında duyanımız oldu mu bu aileleri ziyaret eden bir devlet büyüğünü…
Yahut yukarıda saydıklarımızdan herhangi birini…
Sanmam…
Çünkü olmadı böyle bir şey…
Belki Aşkale’de küçük çaplı bir ziyaret filan olmuştur; o da olmuşsa…
O kadar…
Bir sohbette “vefa insan olmanın ilk basamağıdır” demişlerdi…
O halde…
O basamağa hakkıyla göz atmaya ne dersiniz?
Var mısınız; var mıyız?
Birlikte bakalım…