Bu mevzuu'ya en can alıcı tarafından başlamak lazım...

 “...Doğrusu Allah böbürlenerek küstahça davrananları sevmez” (Nisâ 4/36) “...içinde ebedi kalmak üzere cehennemin kapılarından girin. Kibirlenenlerin yeri ne kötüdür” (Nahl16/29)

“Allah her kibirli zorbanın kalbini böyle mühürler.”(Mü'min 40/35) buyurulmaktadır.
Hz. Peygamber de “... Cehennemlikleri haber vereyim mi? Onlar
kaba katı kalpli insanlara iyiliği dokunmayan ve kibirli
kimselerdir” (Buhârî “Edeb” 61) diye buyurarak bir müminin kibirli
olamayacağını ifade etmiştir.

***

Büyüklük konusunda Beethoven gibi düşünüyoruz...

Bütün mesele, iyi ve büyük görünmek değil!... Gerçekten iyi ve büyük olmaktır.

Zaten, "Büyük adam büyük olduğunu; fakat büyüklüğün küçüklük olduğunu bilir"

Öyle değilse...

Yani hakikaten büyük değilse bir insan...

Onlara yakından bakınca büyüklüklerinden çok şey kaybederler.

Haa... bu arada önemli bir not: büyükler azıtınca, hep küçükler yanar.

Bu noktada mühim bir tespiti daha aktaralım...

Çoğu "büyükler", omuzlarımızda taşıdığımız için büyüktürler, fırlatıp atınca yerde sürünmeye başlarlar.

Bunları çok daha yakından tanıyınca şunu da fark ederiz ki...

Hep müştekidirler...

Onlar için, iyi yoktur...

Şükür, hamd bu tiplerin hanesine uğramamıştır...

Halbuki, hakiki büyükler tam tersini yaparlar ve bütün acılara şikayetsiz katlanırlar.

***

En net büyüklük ise, Rıdvan olmaktır...

Razı olan...

Rıza makamına eren...

Tıpkı bir çocuğun saflığı gibi...

Büyük olan büyüklenmez...

Büyüklüğünün farkında bile olmaz...

Zira O, takılıp kalanlardan değildir...

Bunun için olsa gerek, Gönenli Mehmet Efendi, "İnsanların büyüklüğü yaptığı işlerin büyüklüğüyledir." diyor...

Tolstoy ise...

"Sadelik, iyilik ve doğruluk olmayan yerde büyüklük yoktur." diyerek tarifi taçlandırıyor...

İsterseniz bu bahsi, yerli bir kayıtla bitirelim...

"Teftiş edildiği vakit sevinen, tenkit edildiği vakit gülen mahluka büyük adam denir."