Türk terbiyesidir.

Yoksulun yanında paradan, açın yanında tokluktan konuşulmaz.

Sakatın yanında koşulmaz.

Eksiği, gediği olanın yarasını kaşıyacak, özlemini hatırlatacak konulardan bahsedilmez.

Böylelikle kimsenin noksanı yüzüne vurulmaz.

Aynı zamanda onda eksiksiz olana karşı bir gıpta ve haset oluşturulmaz.

Milli adabın, edebin gereği budur.

Tabi insanlığın.

Elbette Müslümanlığın.

Aç ne yemez, tok ne demez, derler ya.

Gerçek; ‘Komşusu aç iken tok gezen bizden değildir’

Ecdadın yolu, hal ile hallenmektir.

Yeni deyimle empati.

Karşınızdakinin durumuyla konumlanmak.

Fiziki, dünyevi imkanları sınırlı olanı ötekileştirmemektir insana yakışan.

Dışlamamak, hakir etmemek, zavallılaştırmamak.

Bu aynı zamanda toplumsal uyumun olmazsa olmaz şartıdır.

İki hekimin yan yana geldiğinde üçüncünün yanında latince konuşması gibi statü farklılığını, ayrıcalığı hissettirmek gibi yaklaşımlara tenezzül etmemek.

Kabul edilse de edilmese de Türk Terbiyesinin gereği budur.

Snopluk diyorlar ya..

Öyle bir kıvamda olmamak.

Tabi ki esas, yoksul yüreğini yaralamamak.

Tabi ki esas, şu üç günlük dünyada kefenin cebine girmeyecek şeylerle öne çıkmaya çalışmamak.

Diyor ya halk irfanı, diyor ya: ‘Dünyasına/ Güvenme dünyasına/Dünya benim diyenin/ Dün gittik, dün yasına..

Hoyrattır, anlayana hayrattır.

Şimdi..

Dünyada bir ekonomik kriz yaşanıyor.

Ülkede de.

Alım gücünde ciddi bir gerileme var.

Bırakın lüksü, patatesi, domatesi evine götürmeyenler var.

Hatta günlük ekmek tüketimini düşürenler de.

Kilo işi et almak cebi doluların işi.

Bitmek üzere olan temmuz ayı içinde hala karpuzu, kavunu alamayanlarımız var.

Enflasyon belasının yol açtığı hal bu.

Dünyada da ülkede de genel hal bu.

İnşallah geçicidir.. Ama halin manzarası bu.

Geçtiğimiz Kurban bayramında etrafı gözlemleyenler fark etmiştir önceki yıllara göre kurban kesenlerin azaldığını.

Kanı dışarı, eti içeri edenlerin çoğaldığını.

Bu hükümetlerin bir kusuru değil.

Bu sadece dünyaya hakim olmaya çalışan sermayenin sahnelediği bir zulüm.

Geçecek mutlaka..

Bundan eminiz.

Ancak..

Şu tv kanallarına bir bakın.

Hemen her kanalda, hatta TRT de bile yemek programları var.

Sanki insanların haliyle alay ediliyor.

Çeşitli türden yemekler yapılıyor.

Meyve tabakları oluşturuluyor.

İnsanlar özendiriliyor.

Mangallar yakılıyor, etler pişiriliyor..

Aslında yoksulların, yoksul ev babalarının analarının yürekleri pişiriliyor.

Çocuğunun önüne et, meyve koyamayan analar ve babalar kahroluyor.

Tv her evde var..

Seyredilmesi de mutlak.

Soru şu, ne yapılmaya çalışılıyor?

Aymazlık, toplumun halinden habersizlik yayınları bunlar.

Aynı zamanda kıskançlık tohumları ekiliyor, ister bilerek ister bilmeden.

Teşbihte hata olmaz derler, malumdur.

Aç it fırın yıkar, derler eskiler.

Mazlum ahının aheste aheste çıkacağı gerçeği.

Böylesi, toplumun halinden bihaber yapılan programlar niçin yapılır?

Ya da önüne niçin geçilmez?

Hadi hukuki bir müeyyide yok böylesi yaklaşımları önleyen..

Ama ayıp diye bir kurum var.

Bu programlar gerçekten ayıp..

Gerçekten merhametsiz.

Biz evine ekmeğini bez torba içinde getiren, evine aldığını komşusu görmeden içeriye taşıyanların evlatlarıyız.

Peki bu yaklaşım nedendir?

Niçindir, niyedir?

Enflasyon geçer..

Kur düşer..

Ama insanların yürek yaraları öyle değil.

Katılır mısınız..